رابطه بین شوخ طبعی و اختلالات روانی در دانش آموزان دوره پیش دانشگاهی شهر اصفهان

هدف اصلی پژوهش حاضر، بررسی رابطه­ی بین شوخ­طبعی و اختلالات روانی دانش­آموزان دوره­ی پیش­دانشگاهی شهر اصفهان بود. جامعه­ی آماری شامل کلیه­ی دانش­آموزان دوره­ی پیش­دانشگاهی شهر اصفهان در سـال تحصیلی 1386-1385 بودنـد کـه با روش نمـونه­گـیری تصادفی خوشـه­ای چند مرحلـه­ای 214 دانش­آمـوز (105 دختـر و 109 پسر) بـه عنـوان نمونـه­ی آمـاری انتخاب شـدند. در مـورد آنها پرسشنامه­ی شوخ­طبعـی (shq) و نـسخـه­ی تجدیـدنـظـر شـده­ی90 نشانه­ای (scl-90-r) اجرا شد. نتایج ضریب همبستگـی پیرسون نشان داد که بین کل شوخ­طبعی با شاخص کلی علایم روانی و ابعاد شکایات جسمانی، وسواس - اجبار، حساسیـت بین فردی، افسردگی، اضطراب، فوبیا، افکار پارانوئیدی، روان­پریشی­گرایی و سؤالات اضافی رابطه­ی معنی­دار منفی وجود دارد، اما بین کـل شوخ­طبعی با بُعد خصومت رابـطه­ی مـعنی­داری مشاهده نـشد. عـلاوه براین، مقایسه­ی میانگین­ها نشان داد که بین دانش­آموزان دختر و پسر از لحاظ میزان کل شوخ­طبعـی، شاخص کلـی علایم روانی و ابعاد وسواس-اجبار، حساسیت بین فردی، خصومت، افکار پارانوئیـدی و روان­پریـشی­گرایی تفاوت معنی­داری وجود نداشت، اما از لحاظ ابعاد شکایات جسمانی، افسردگی، اضطراب، فوبیا و سؤالات اضافی تفاوت میان آنها معنی دار بود.